Vandaag kwam Pedro bij ons aanrijden. Hij had ons al diverse malen geprobeerd te bellen vertelde hij maar geen contact kunnen krijgen. Pedro is de man die een verklaring moest tekenen om onze subsidie op de aanleg van de nieuwe elektriciteit mogelijk te maken. (Zie het vorige stukje over subsidie)
Wij dachten dat Pedro de vorige keer al mee was naar het gemeentehuis in Jumilla maar dat was zijn broer Marco. Het is allemaal familie en wij halen ze nog regelmatig door elkaar. Pedro had de verklaring bij zich en samen met hem togen we naar het gemeentehuis. De laatste tijd lijken we meer op het gemeentehuis te zitten dan we thuis zijn. Het gemeentehuis is mooi, maar om er nu elke dag te zijn.
Gisteren waren we er al omdat we toch een ambtelijke molen door moeten. Wat we nog nodig hebben is een “Certificado de registro de ciudadano de la Union”. Dat is een mondvol om je geregistreerd in het economische leven van Spanje te kunnen begeven en bijvoorbeeld recht te kunnen krijgen op staatspensioen. Daarvoor moesten we een formulier invullen en dat laten valideren op het gemeentehuis om vervolgens naar het “Oficina de imigrantes” te moeten en het daar te laten verwerken. Ook dat verliep niet van een leien dakje want ons “Certificado de padronamiento” is verlopen. Zo’n certificaat, verteld de lezer dat wij in Spanje wonen en is slechts een half jaar geldig en de onze waren inmiddels meer als een jaar oud. We zouden dus stiekem wel verhuisd kunnen zijn. Dus wij weer terug naar het Gemeentehuis. Daar zat een dame die ons nog wel even wilde helpen ook al doen ze dat alleen van 8:00u tot 10:00u en wij kwamen pas om 10:23u daar aan. Ze pakte onze oude certificado’s aan en ratelde wat op de computer. Ze vroeg nog of we er nog steeds wonen en wij verklaarden naar waarheid dat dat zo is. Klaar! Dinsdag kunnen we dat certificaat gaan halen (want zo lang duurt het nu eenmaal voor zo’n getypt en gestempeld papier met handtekening van de burgemeester, klaar is) nadat we de leges van € 2,60 per certificaat hebben betaald.
Nu vandaag gingen we dus voor de subsidie samen met Pedro weer naar het gemeentehuis.
Nu is het gemeentehuis een mooi gebouw en dus is het geen straf om er rond te lopen.
Wij waren op zoek naar Aïda omdat zij de vorige keer het dossier onder haar hoede had. Maar helaas Aïda was er niet. Ze is getrouwd en was dus afwezig. Het werd mij niet duidelijk of ze op huwelijksreis is of dat ze helemaal gestopt is met werken. We werden naar de secretaresse van de van de burgemeester gestuurd en zij heeft ons getracht verder te helpen (Pedro wist het ook allemaal niet). Ze bracht ons naar een ander kantoor, dat we nog kenden van gisteren en de verklaring werd netjes gestempeld en verwerkt (dat wil zeggen: in een mapje gestopt). Maar de juffrouw die dat deed wist niet of wij nu toch ook een handtekening moesten zetten om het proces van subsidie overmaken in gang te zetten. Dat moesten alle andere wel vertelde ik haar ijverig in mijn houtje touwtje Spaans. Voor de zekerheid overhandigde ik haar nog maar een formulier waar uit blijkt dat we een bankrekening hebben. Ja, vond de juffrouw, dat was een goed idee. Maar ja, hoe gaat dat, op een gegeven moment is ons Spaans niet meer toereikend en de juffrouw die ons hielp sprak slechts enkele woorden Engels. Dus belde ze Paco. Paco staat bekend op het gemeentehuis als de engels sprekende ambtenaar. Hij spreekt denk ik drie woorden meer dan de juffrouw die ons hielp. Maar Paco doet wat meer zijn best om iets op diverse manieren in het Spaans uit te leggen. Dat helpt wel enorm want eenvoudige taal verstaan we wel terwijl het ambtenaren jargon in het Nederlands soms al onverstaanbaar is. Paco verzekerde ons dat het goed kwam. De secretaresse van de burgemeester zou er mee aan de slag gaan.
Wij denken dan: Wordt vervolgt.
Casa de cinco Hermanos 