Boompje groot, plantertje dood; is het gezegde maar dat gaat gelukkig niet altijd op. Toen Wil en ik hier in 2008 kwamen wonen was het grootste deel van ons terrein een kale vlakte als je de amandel- en olijfbomen niet meerekende. De vorige eigenaren (de befaamde 5 broers en zussen naar wie ons huis genoemd is) lieten geen andere begroeiing toe. Ze woonden hier al lang niet meer. Voor hen was het een probleemhuis geworden. Ze spraken nauwelijks nog met elkaar. Prudencia (één van de zussen) had zich zelfs voorgenomen het huis nooit meer te betreden. Onze Engelse makelaar noemde het gezin: “a disfunctional family”. Hun belang in het huis was de productie die de olijf- en amandelbomen nog gaven en uiteindelijk de prijs die wij bereid waren ervoor te betalen.
Voor ons huis stond nog wel een dennenboom en achter ons huis op de heuvel en boven de grot groeide gras, kruiden en dennenbomen, dat was het. Die plekken waren niet te bewerken of economisch rendabel te maken en dus met rust gelaten. Aanvankelijk besloten wij heel ‘vakkundig’ niets te doen met het hele terrein en te kijken wat er dan zou gebeuren. Dat idee was net zo snel weg als het kwam toen onze buurman ons wees op het feit dat de buren er niet zo blij mee zouden zijn en de overheid ons zou kunnen beboeten voor verwaarlozing van het land. Vanaf dat moment werd ons land geëgd.
We zeggen voor het gemak altijd wel ploegen, maar dat is incorrect. Bij ploegen wordt de grond omgezet, zeg maar een onderliggende laag naar boven gewerkt en de bovenlaag naar onder gewerkt. Eggen betekent slechts het loswoelen van de grond. Daarmee wordt ‘onkruid’ om zeep geholpen en een isolatielaag gemaakt waardoor hitte en kou moeilijk de grond in kunnen en water in de onderliggende laag minder makkelijk verdampt.
Één van de eerstvolgende dingen die ik deed in het kader van tuinieren, was het verplanten van een zaailing van de dennenboom voor ons huis. Leuk zo’n boom op het zuiden voor je huis, maar het hoeft ook geen bos te worden. Ik verplaatste het mini boompje naar het westen schuin voor het huis. En zie (foto boven de tekst en voor de duidelijkheid: het is de hoogste boom) hoe wonderlijk; zonder enige inspanning van mijn kant groeide het boompje al snel tot een echte beginnende boom. Als het zo gemakkelijk is, dacht ik nog… Maar nee, het was een echte toevalstreffer. Toen we hier net woonden regende het nog wel eens flink en ook nogal frequent. De winter van 2009 op 2010 velden zich alle stuwmeren in Spanje tot de volle 100%. Dat was nog nooit voorgekomen en is daarna ook nooit meer voorgekomen. Het nieuwe boompje profiteerde flink van die weersomstandigheden.
In de jaren die volgden heb ik geleerd hoe (en heel belangrijk: wanneer) het verplanten van een dennenboompje wel lukt. Inmiddels heb ik vele tientallen zaailingen veilig en met succes verplaatst en een flink aantal daarvan ‘aan de praat’ gekregen. Andere zaailingen die wel direct op de goede plek staan genieten net als de verplaatste zaailingen bescherming van stenen en een bedje dennennaalden, zodat ze het makkelijker hebben.
De eerlijkheid gebied te vermelden dat we de oorspronkelijke boom voor het huis hebben omgezaagd. Die maakte inmiddels heel veel schaduw in de serre gedurende de winter. Daardoor werd de serre nauwelijks meer door de zon verwarmd. Bovendien groeide de boom meer en meer schuin waardoor hij om zou kunnen vallen en de elektriciteitsdraad die ook de buurman van stroom voorziet, beschadigen.
Maar met zoveel oude en nieuwe bomen maak ik op dagen dat ik tijd en zin heb met veel plezier een rondje over ons terrein en zoek dan alle door mij geplante en spontaan groeiende boompjes op en dan is mijn dag weer goed. Als ik op zo’n rondje een voor mij nieuw boompje ontdek is de dag nog beter. Dagelijks bewonder ik mijn eerste dennenboompje en denk dan: “Wat is die boom toch groot” en ik ben het plantertje…
Casa de cinco Hermanos 